De verpleegkundigen die opkomen voor hun rechten op financieel, arbeidsvoorwaardelijk en zorginhoudelijk (zeggenschap, autonomie) vlak en daarmee van de patiënt/burger.
De GGZ die samen met de patiënten nee zeggen tegen nog meer administratie en het verdwijnen van de privacy van de patiënten (dus voor gewoon beroepsgeheim).
De huisartsen die opkomen voor de vrije artsenkeuze van en voor de patiënt én betere werkomstandigheden voor henzelf (in brede zin).
De fysiotherapeuten, diëtisten en 1e lijn-psychologen die een beter tarief en werkomstandigheden willen omdat ze onder de kostprijs moeten werken en door vele hoepels moeten springen om betaald te krijgen.
De straatarts die met haar team haarfijn blootlegt hoe steeds meer mensen in mensonterende omstandigheden moeten leven.
Zelf vraag ik elke keer weer aandacht voor anders kijken naar de zorg: zorg bestaat uit werkers IN de zorg en werkers AAN de zorg. Het verschil dat zelden benoemd wordt, maar wel essentieel om de benodigde verandering in te gaan zetten: De laatste groep moet weer dienend worden voor de eerste, niet andersom.
Marian Kaljouw noemt ze actiegroepen of activisten, maar zijn ze dat wel? Is het niet zo dat de zorgprofessionals simpelweg hun eigen expertisegebied, autonomie en zeggenschap weer terughalen?
En ziet Marian Kaljouw nog niet dat het geen losse actiegroepen en/of activisten meer zijn die maar wat roepen? Steeds duidelijker wordt dat de golfjes van actiegroepen zich verenigen tot een grote golf, een beweging die voor het belang van zorgprofessionals, patiënten en burger opkomen zoals de bestaande beroeps- en brancheorganisaties dat nu niet doen. Die golf zal steeds groter worden, daar heb ik een rotsvast vertrouwen in.
Donkere wolken pakken zich samen boven de hoofden van werkers AAN de zorg… De verandering komt van onderop, vanuit de zorgprofessionals en de patiënten.
