Dure bedden in de ziekenhuizen moeten zo snel mogelijk weer leeg. De betreffende patiënten moeten naar huis óf naar het verpleeghuis, alles is goedkoper dan in het ziekenhuis. De druk op de verpleeghuizen en thuiszorg wordt opgevoerd, waarbij vooral de verpleeghuizen in het midden van de sandwich zitten.
Deze geldgerichte acties kun je goed meten met cijfers. Er zitten echter echte mensen achter de cijfers en dat maakt het lastig en wordt daardoor vergeten.
Mensen die patiënt zijn en daar nooit voor kiezen. Zij moesten de afgelopen jaren langer thuis blijven wonen, kregen meer dure programma’s/maatregelen/toverwoorden over hun hoofd uitgestrooid (eenzaamheid, kwetsbaarheid, zelfredzaamheid, eigen regie, participatie, …), maar zijn nu zelf te duur voor goede zorg.
Mensen die in de zorg werken. Ziekenhuizen, verpleeghuizen en thuiszorg moeten samen deze schaarse professionals delen. Het inzicht dat ze SAMEN voor een opdracht staan om de kwantiteit van deze professionals te vergroten is essentieel. Dat vraagt nogal wat: samenwerking is namelijk niet (primair) geldgericht (what’s in it for ME), maar mensgericht (what’s in it for US). Ziekenhuizen, verpleeghuizen en thuiszorg: pak je kans! Elke dag wachten is er één teveel….
